Kapel Tinco Lycklama à Nijeholt
Wolvega
Op het kerkhof bij de Katholieke kerk van Wolvega vind je de kapel boven de grafkelder van jonkheer Tinco Lycklama à Nijeholt en zijn vrouw Juliana thoe Schwartsenberg en Hohenlansberg.
Neem alvast een kijkje
Op het kerkhof bij de Katholieke kerk van Wolvega vind je de kapel boven de grafkelder van jonkheer Tinco Lycklama à Nijeholt en zijn vrouw Juliana thoe Schwartsenberg en Hohenlansberg. Beide opgegroeid in adellijke kringen in Friesland. De kerk in Wolvega is is gelegen aan de Lycklamaweg, de straat is genoemd naar deze verzamelaar, reiziger en filantroop.
Tinco was een bijzondere man voor zijn tijd: altijd op zoek naar avontuur. Zo trok hij te voet en te paard door het Midden-Oosten op zoek naar sporen van de oude beschavingen.
De kapel is een replica van een houten versie die hij op de wereldtentoonstelling in 1878 in Parijs had gekocht.
Tinco overleed op 7 december 1900 in Cannes, waar hij ook een poos woonde. In het stadhuis van de Franse stad werd zelfs een Musée Lycklama ingericht, en ook in Cannes werd er een straat Rue Lycklama gedoopt.
Hier vind je Kapel Tinco Lycklama à Nijeholt
Lycklamaweg 108471 JX Wolvega Plan je route
vanaf jouw locatie
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Voormalig plaggenhut
Voormalig plaggenhut
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
