Jonkers- of Helomavaart
Oldelamer
In de gemeente Weststellingwerf vind je een kanaal. Dit kanaal met de naam: Helomavaart is een verwijzing naar de familie van Heloma die in 1774 heeft laten afgraven. In het gebied wordt de Helomavaart door de volksmond ook wel: Jonkers genoemd.
Neem alvast een kijkje
De Jonkersvaart of Helomavaart is een kanaal in de gemeente Weststellingwerf. Het is een waterverbinding dat stroomt tussen de Tjonger en de Linde, bij de Driewegsluis stroomt de vaart in de Linde. Dit kanaal heeft een rijke geschiedenis, hiervoor moeten we ver terug naar de 18 eeuw. In 1704 kwam de familie Van Heloma in het bezit van de Weststellingwerfsche Veencompagnie. Dit is een organisatie die particulier investeerde in de exploitatie van veen. Een van de grotere veenbazen destijds was Nicolaas van Heloma. De staten van Friesland gaven Nicolaas de toestemming om in 1748 een vaart te laten varen van de Tjonger naar de Linde. Dit was als onderdeel van vaarten en brede sloten waarlangs de turf kon worden afgevoerd. Wie vroeger gebruik maakte van de waterwegen in de Helomavaart moest ook tol betalen aan de compagnie. Desondanks was de Helomavaart een populair gebied om turf mee af te voeren.
Momenteel is het schelpenad ''Het Voetpad'' niet toegankelijk voor fietsers. Hierdoor gaan we dus rechtdoor over de Grindweg. Zodra ''Het Voetpad'' weer toegankelijk is, wordt de route hier ook op aangepast.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Voormalig plaggenhut
Voormalig plaggenhut
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
