Steenwijkerweg 2
Wolvega
De eerste logementhouder van het 'Hotel Wapen van Weststellingwerf' die genoemd wordt is Jurjen Padberg uit Nijehaske. Rond 1866 werd hij naast zijn beroep deurwaarder ook logementhouder. Zijn opvolger werd Wiebe Pieters Westerhof, wiens nazaten in...
Neem alvast een kijkje
Ook leuk
De eerste logementhouder van het 'Hotel Wapen van Weststellingwerf' die genoemd wordt is Jurjen Padberg uit Nijehaske. Rond 1866 werd hij naast zijn beroep deurwaarder ook logementhouder. Zijn opvolger werd Wiebe Pieters Westerhof, wiens nazaten in 1899 het 'eenige jaren nieuw gebouwde hotel' voor fl. 13.000 verkochten. Voor datzelfde bedrag werd Hermannus Troost in 1912 eigenaar van wat daarna in de volksmond 'Hotel Troost' werd genoemd en het kruispunt 'Hoeke van Troost'.
De gemeente werd in 1952 eigenaar van het hotel. Vanwege verbreding van de Rijksweg werd het pand afgebroken en een paar meter verder werd een nieuw hotel gebouwd. Uitbater werd Sieger Meina, vandaar dat het 'hotel Meina' genoemd werd. Na zijn overlijden in 1966 bleef zijn weduwe de zaak nog tot 1973 leiden. In dat jaar vestigde de NMB bank zich in het gebouw, later werd dit de ING bank.
Vandaag de dag bereidt kok Jan Smink met zijn team de heerlijkste gerechten in Restaurant Smink.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Voormalig plaggenhut
Voormalig plaggenhut
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
