Grou (Grouw)
Grou
Grou is een toeristisch maar karakteristiek watersportdorp middenin Friesland met een gezellig centrum.
Neem alvast een kijkje
Grou is een toeristisch maar karakteristiek watersportdorp middenin Friesland.
Het dorp heeft een gezellig centrum met knusse winkeltjes en verschillende restaurants. Er zijn gezellige terrasjes te vinden, zowel in het centrum als aan de waterkant.
Vanuit Grou kun je in verschillende richtingen over de Friese meren varen. Ook niet-watersporters kunnen genieten van de bezienswaardigheden in en om Grou zoals de schitterende 13e eeuwse Sint-Pieterkerk in het centrum.
Mooie fietspaden zijn er genoeg en bijzonder zijn de vele veerpontjes rondom het dorp waarmee fietsers en wandelaars het water gemakkelijk kunnen oversteken, te weten: Pont Gastvrij Grou, Pont De Burd en Pont De Snoeckbears.
Met een veerverbinding kun je onder andere De Burd bezoeken, het is een eiland dat sinds 2006 deel uitmaakt van Nationaal Park De Alde Feanen. Geniet op het eiland van het weidse uitzicht, het cultuurhistorisch landschap, de bijzondere planten, talrijke vogels en drie schitterend gerestaureerde poldermolens. Het patroon van sloten op een groot deel van het eiland bestaat al sinds de 15e eeuw.
In de zomermaanden worden in en om Grou tal van evenementen georganiseerd.
Grou is vanaf weg (A32), met de trein, met de fiets en over het water gemakkelijk te bereiken.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Voormalig plaggenhut
Voormalig plaggenhut
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
