Belvedère Toren
Oranjewoud
Het parklandschap van Oranjewoud herbergt een uniek (rijks)monument! De uitzichttoren ‘De Belvedère’ werd bijna honderd jaar geleden gebouwd op de ‘Berg van Brongergea’. De plek waar eerder al een houten toren had gestaan. De uitkijktoren is...
Neem alvast een kijkje
Ook leuk
-
Uitkijktoren Belvédère
Uitkijktoren Belvédère
Het parklandschap van Oranjewoud herbergt een uniek (rijks)monument! De uitzichttoren ‘De Belvedère’ werd bijna honderd jaar geleden gebouwd op de ‘Berg van Brongergea’. De plek waar eerder al een houten toren had gestaan. De uitkijktoren is een bijzonderheid: het is een van de oudste bouwwerken van beton met zulke grote afmetingen. De toren verheft zich maar liefst 30 meter boven het omliggende maaiveld en steekt ruim boven het omliggende bos uit. Vanaf het uitzichtplateau bovenop de toren kan bij helder weer tot aan de Waddeneilanden worden gekeken!
De Belvedère maakt onderdeel uit van ‘Tjaarda’s Bos’, een parkbosje met krakelingpaden. Het parkje met de toren was een initiatief van de heer Tjaarda, destijds uitbater van het gelijknamige hotel. In de jaren na de Eerste Wereldoorlog nam het toerisme sterk toe. Tjaarda speelde hierop in en bood verschillende attracties aan, zoals een speeltuin, een doolhof en een wandelbos met een grot, een consumptietent en een toren. Dit trok veel gasten aan. Zo werd Tjaarda’s Bos met de toren een geliefde wandelbestemming. En dat is het nog steeds.
Tegenwoordig is de toren voor iedereen vrij toegankelijk. De Stichting Belvedère Oranjewoud is eigenaar en heeft als doel de toren ook voor komende generaties te behouden.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Voormalig plaggenhut
Voormalig plaggenhut
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
