Grietenijhuis
Wolvega
Het grietenijhuis werd in 1835 in opdracht van grietman Nicolaas van Heloma en de assessoren van Weststellingwerf (wethouders) gebouwd. Wolvega had toen net de voorkeur gekregen boven Noordwolde als hoofdplaats van de grietenij. Dit zorgde ervoor da...
Neem alvast een kijkje
Ook leuk
Het grietenijhuis werd in 1835 in opdracht van grietman Nicolaas van Heloma en de assessoren van Weststellingwerf (wethouders) gebouwd. Wolvega had toen net de voorkeur gekregen boven Noordwolde als hoofdplaats van de grietenij. Dit zorgde ervoor dat Wolvega kon uitgroeien naar een grote plaats. Het werd neergezet op een kruispunt van wegen in het centrum van het dorp. Tot in de jaren 70 van de vorige eeuw denderde het drukke verkeer van de Rijksweg hier voorbij. Veel Stellingwerver echtparen zijn hier getrouwd.
In de vorige eeuw werd het gebouw als gemeentehuis gebruikt totdat in 1980 de ambtenaren het gebouw verlieten om zich in een nieuw gebouw te vestigen. Het gemeentehuis werd voor een vriendenprijs verkocht onder de voorwaarde dat het behouden werd. Er kwamen appartementen, het VVV, een kapper en een pizzeria in. Het pand brandde in 2017 voor een groot gedeelte af. In 2020 is het echter uit de as herrezen en prijkt het weer in volle glorie.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Voormalig plaggenhut
Voormalig plaggenhut
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
