Het voetpad
Scherpenzeel
Het voetpad werd speciaal aangelegd omdat de wens kwam om gebieden met ander vervoer te bereiken. Hierdoor werden er ''buitenwegen'' aangelegd. Vroeger was deze plek niet zo gemakkelijk om te bereiken. Waarom? Hieronder leest u daar meer over.
Neem alvast een kijkje
Het voetpad is een lang pad midden in het natuurgebied van Scherpenzeel. Vroeger was deze plek helemaal niet gemakkelijk om door het landschap heen en weer te reizen. En sinds de middeleeuwen was het voetpad de enige plek waar je kan lopen door het moerasgebied. De eerste boeren bouwden hier boerderijen op een zandrug. Later werd er op de zandrug een weg aangelegd om boerderijen aan elkaar te verbinden. Dit voetpad is nooit breder geworden en wordt door vele inwoners als een middeleeuws pad gezien. Het voetpad is aangelegd zodat ook ander vervoer dit gebied kan bereiken.
Naast het voetpad vind je ook de padsloot. In deze sloot kom je verschillende soorten insecten en amfibieën. Daarnaast bestaat de mogelijkheid dat je hier een ringslang tegenkomt. Dit zijn slangensoorten die in Nederland voorkomen. Deze slangen zijn niet giftig, dus je hoeft niet bang te zijn voor deze beesten.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Voormalig plaggenhut
Voormalig plaggenhut
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
